Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

acuminis N N

  • 1 acumen

    acūmen, minis, n. (acuo), die Spitze, I) eig., nasi (Sterbender), Lucr.: rostri, Plin.: scorpii, der Stachel, Cic. poët.: obscurum coni, Lucr.: verba sub acumen stili veniant, vor die Spitze des Griffels (wir: »vor die Feder«) kommen, Cic.: lignum (Schaft der Lanze) sine acumine venit, Ov.: acumina (gladiorum) densis ictibus hebescebant, Amm.: auspicium ex acuminibus, Vorbedeutung (für den Sieg) aus leuchtenden Spitzen (der Speere, wenn an ihnen elektrische Flämmchen sich zeigten), Cic. (vgl. acumina auspicata, Arnob.). – II) übtr.: A) übh. die Spitze, der Stachel, acuminibus dolorum tortari, Arnob. 3, 10. – B) insbes.: a) das Pikante des Geschmackes, acumina saporis, Plin. 14, 124. – b) die Schärfung des Tones (Ggstz. gravitas), Boëth. inst. mus. 4, 5. – c) die Pointe, die Spitze des Witzes, verbi aut sententiae quoddam acumen, Cic. de or. 2, 244: etiam interpretatio nominis habet acumen, ibid. 2, 257. – d) der Scharfsinn, scharfe Verstand, ingenii, Cic.: absol., ubi est acumen tuum? Cic.: ac. dialecticorum, Cic.: acumen eius et sollertia ad aedificia paranda, Vitr.: poet. im Plur., Hor. ep. 2, 1, 161: dah. auch verständiger Sinn acuminis strenui magister, Col. 1, 9, 3. – e) die Spitzfindigkeit, scharfe spitzfindige Rede, Pfiffe u. Kniffe, argutiae et acumen eius, Cic. or. 110: acumina meretricis, Hor. ep. 1, 17, 55: argutiae sunt, ut apparet, atque acumina haec omnia, Arnob. 5, 33: se compungere suis acuminibus, Cic. de or. 2, 158.

    lateinisch-deutsches > acumen

  • 2 bardus [1]

    1. bardus, a, um ( von βραδύς, s. Paul. ex Fest. 34, 9), langsam od. schwer von Begriffen, stumpfsinnig, einfältig, dumm, auch dummdreist, stulti, stolidi, fatui, bardi, Plaut.: nimis audax nimisque bardus barbarus, Caecil. com. fr.: Zopyrus stupidum esse Socratem dixit et bardum, Cic.: esse acuminis obtunsioris et bardi, Arnob. 2, 19. – Compar., Pictor te bardior non est, Tert. adv. Herm. 36. – Superl., bardissime, tuo te pugione feristi, Mar. Mercat. subnot. 6, 1. – / Vgl. Gloss. ›bardus, ἀναίσθητος, βραδύς, ἄφρων, ἀφυής‹.

    lateinisch-deutsches > bardus [1]

  • 3 exploratio

    explōrātio, ōnis, f. (explōro), das Aufsuchen, I) eig., das Kundschaften, das Ausspähen, die Spionage, bes. als milit. t. t., equestris (zu Pferde), Solin. 7, 23: occulta, Tac. hist. 3, 54: secunda (günstiges), Iul. Val. 3, 15 (17): explorationis falsum crimen, Augustin. quaest. in Levit. qu. 68: qui in exploratione emanet, Modestin. dig. 49, 16, 3. § 4. – II) übtr., die Untersuchung, Erforschung, absol., Apul. met. 9, 3: m. subj. Genet., acuminis sui, Apul. de mund. praef. p. 106, 5 G.: m. obj. Genet., surculi, Col. 3, 9, 5: veri, Sen. de ben. 4, 33, 2: Platonici dogmatis, Chalcid. Tim. 246.

    lateinisch-deutsches > exploratio

  • 4 sollers

    sollers (sōlers), ertis (v. sollus [= totus] u. ars), eig. »ganz Kunst«, Ggstz. iners; dah. mit praktischem Sinn od. mit Geschick ausgestattet, schöpferisch, erfinderisch, anschlägig, anstellig, geschickt, im üblen Sinne verschlagen, verschmitzt, schlau, a) v. Pers.: adulescens, Ter.: hominum genus, Mela: agricola, Cic.: Ulixes, Ov.: sollers ingenio, Tac.: quo quisque est sollertior et ingeniosior, hoc etc., Cic.: sollertior isto, Ov.: divitiarum quaestu quam custodiā sollertior, Iustin.: ex his unus, qui destinandis sagittis sollertior habebatur, der für einen geschickten Bogenschützen galt, Iul. Val.: diligentissimus et sollertissimus princeps, Eutr.: rudis antea et ignarus belli, sollertissimus omnium in paucis tempestatibus factus est, Sall. – m. folg. Infin., Hor. carm. 4, 8, 8. Ov. am. 2, 7, 17. Sil. 1, 79; 8, 258 u. 595. – m. folg. Genet., Musa lyrae sollers, Hor. de art. poët. 407: sollers cunctandi Fabius, Sil. 7, 126. – m. folg. Abl., sollers ingenio, Tac.: non sollertior ense, Sil. 12, 469. – m. ad u. Akk., ad inveniendum sollers, Lact. epit. 70, 8: ad inferenda bella sollertissimus, Amm. 30, 9, 4: cum esset deus ad excogitandum providentissimus, ad faciendum sollertissimus, Lact. 2, 8, 3. – b) v. Lebl.: genus acuminis, Cic.: natura, Cic.: providentia naturae, Cic.: descriptio, Cic.: consilium, Curt.: sollertia ducum facta, Frontin: nihil sollertius, Cic.: fundus sollertissimus, höchst ertragsfähig, Cato r.r. 8, 2. – / Abl. Sing. gew. sollertī; doch auch sollerte, wie Ov. ex Pont. 4, 14, 35.

    lateinisch-deutsches > sollers

  • 5 stomachosus

    stomachōsus, a, um (stomachus), voller Unmut (Unwillen), empfindlich, unmutig, unwillig, unwirsch, eques, Hor.: homo, Sen.: animus, Iul. Firm. – übtr. = Unmut verratend, genus acuminis, Cic.: genus irarum, Sen.: litterae stomachosiores, Cic.

    lateinisch-deutsches > stomachosus

  • 6 uncus [2]

    2. uncus, ī, m. (ογκος), der Haken, Widerhaken, die Klammer, uncus ferreus, Liv.: unci ferrei, Cato: velut uncus infixus solo, Colum.: nec severus uncus abest, als Attribut der Necessitas, Hor. carm. 1, 35, 20. – Insbes. a) der Haken, den man an dem Halse der zum Tode verurteilten Missetäter einschlug, um sie damit in die Tiber od. ad scalas Gemonias zu schleppen, alci uncum impingere, Cic.: unco rapi, Sen., od. trahi, Suet.: cadavera quoque trahens uncus, Sen.: uncum et Gemonias cadaveri minari, Suet. – dah. bildl., bene cum decusseris uncum, d.i. wenn du dich von dem einen Übel befreit, wenn du die eine Gefahr glücklich vermieden hast, Prop. 4, 1, 141. – b) der Haken als chirurg. Instrum., uncus acuminis brevis, Cels.: undique lēvis, Cels.: demitti debet uncus, Cels.: uncus iniectus putri corpori facile elabitur, Cels.: uncus attractus infantem educit, Cels.: unco educitur calculus, Cels. – c) poet., der Anker, has inter lacrimas legitur piger uncus harenis, Val. Flacc. 2, 428.

    lateinisch-deutsches > uncus [2]

  • 7 acumen

    ăcūmĕn, ĭnĭs, n. [acuo] [st1]1 [-] pointe, fer de lance, sommet (d'un cône), queue d'un animal, dard, aiguillon.    - auspicia ex acuminibus, Cic. Liv.: présages tirés des fers de lance.    - acumen seminis, Pall.: pointe d'une graine.    - acumen stili, Cic.: la pointe du stylet.    - acumen nasi, Lucr.: pointe du nez amincie (avant la mort). [st1]2 [-] au fig.: point culminant, degré le plus élevé, apogée.    - in acumine pulchritudinis esse, Arn.: être dans tout l'éclat de sa beauté.    - dolorum acumina, Prud.: douleurs poignantes. [st1]3 [-] aiguillon, piquant, goût piquant.    - saporis acumina, Plin.: saveur piquante. [st1]4 [-] pénétration (de l'esprit), finesse, vivacité, puissance d'invention, intelligence, subtilité.    - homo sine acumine, Cic.: homme sans finesse.    - acumen ingenii, Cic.: vivacité d'esprit.    - interpretatio nominis quae habet acumen, Cic.: étymologie ingénieuse.    - Graecis admovit acumina chartis, Hor.: il appliqua son intelligence aux livres des Grecs.    - acumen dialecticorum, Cic.: la profondeur des dialecticiens. [st1]5 [-] au plur.: subtilités, ruses, roueries, arguties, artifices.    - meretricis acumina, Hor.: les artifices d'une courtisane.    - ipsi se compungunt acuminibus suis, Cic.: ils se blessent avec leurs propres arguties. [st1]6 [-] accent aigu (t. de gram.).
    * * *
    ăcūmĕn, ĭnĭs, n. [acuo] [st1]1 [-] pointe, fer de lance, sommet (d'un cône), queue d'un animal, dard, aiguillon.    - auspicia ex acuminibus, Cic. Liv.: présages tirés des fers de lance.    - acumen seminis, Pall.: pointe d'une graine.    - acumen stili, Cic.: la pointe du stylet.    - acumen nasi, Lucr.: pointe du nez amincie (avant la mort). [st1]2 [-] au fig.: point culminant, degré le plus élevé, apogée.    - in acumine pulchritudinis esse, Arn.: être dans tout l'éclat de sa beauté.    - dolorum acumina, Prud.: douleurs poignantes. [st1]3 [-] aiguillon, piquant, goût piquant.    - saporis acumina, Plin.: saveur piquante. [st1]4 [-] pénétration (de l'esprit), finesse, vivacité, puissance d'invention, intelligence, subtilité.    - homo sine acumine, Cic.: homme sans finesse.    - acumen ingenii, Cic.: vivacité d'esprit.    - interpretatio nominis quae habet acumen, Cic.: étymologie ingénieuse.    - Graecis admovit acumina chartis, Hor.: il appliqua son intelligence aux livres des Grecs.    - acumen dialecticorum, Cic.: la profondeur des dialecticiens. [st1]5 [-] au plur.: subtilités, ruses, roueries, arguties, artifices.    - meretricis acumina, Hor.: les artifices d'une courtisane.    - ipsi se compungunt acuminibus suis, Cic.: ils se blessent avec leurs propres arguties. [st1]6 [-] accent aigu (t. de gram.).
    * * *
        Acumen, pe. pro. acuminis, neut. g. La poincte de quelque chose.
    \
        Acumen rostri auium. Plin. La poincte du bec.
    \
        Acumen ingenii. Colum. Cic. Subtilité, Ingeniosité.
    \
        Acumen saporis. Plin. Acuité.
    \
        Acumen, pro Astu. horat. Finesse, Cautelle, Astuce.
    \
        Sine acumine homo. Ci. Un lourdault, Qui n'ha point d'esprit.
    \
        Sub acumen styli subire et succedere. Cic. Estre escript avec grande diligence et grand esgard.
    \
        Admouere acumen chartis Graecis. Horat. Appliquer son esprit aux livres Grecs.
    \
        Acuminibus suis se compungunt dialectici. Cic. Par, ou De leurs subtilitez.
    \
        Habet acumen haec interpretatio. Cic. Ceste exposition est subtile et ingenieuse.

    Dictionarium latinogallicum > acumen

  • 8 procul

    prŏcul, adv. [st2]1 [-] loin, au loin. [st2]2 [-] de loin. [st2]3 [-] à distance, à une certaine distance, à peu de distance.    - procul este, profani ! Virg. En. 6, 258: loin d'ici, profanes!    - sequi procul, Plaut. Poen. 3, 3, 6: suivre à distance.    - haud procul inde: non loin de là.    - procul ab + abl.: loin de.    - procul ab hoste: loin de l'ennemi.    - procul a mari, Sen.: loin de la mer.    - esse procul a conspectu, Cic. Agr. 2, 32, 87: être loin de la vue.    - procul + abl.: loin de.    - procul ripâ Tiberis, Liv. 2, 13, 6: loin de la rive du Tibre.    - procul mari, Liv.: loin de la mer.    - procul negotiis, Hor. Epod. 2, 1: loin des affaires.    - procul voluptatibus habere aliquem, Tac. An. 4, 62: tenir qqn éloigné des plaisirs.    - procul dubio: sans aucun doute.    - procul errant, Sall. J. 85, 38: ils se trompent grandement.    - haud procul est quin... Liv.: peu s'en faut que...    - haud procul erat quin nepotem agnosceret, Lhom.: il n'était pas loin de reconnaître son petit-fils.    - cuja vox sonat procul? Plaut. Curc. 1, 2, 18: de qui est la voix que l'on entend au loin?    - aes pretiosum, procul a Corinthio, Plin. 34, 2, 3, § 8: airain précieux, inférieur à celui de Corinthe.
    * * *
    prŏcul, adv. [st2]1 [-] loin, au loin. [st2]2 [-] de loin. [st2]3 [-] à distance, à une certaine distance, à peu de distance.    - procul este, profani ! Virg. En. 6, 258: loin d'ici, profanes!    - sequi procul, Plaut. Poen. 3, 3, 6: suivre à distance.    - haud procul inde: non loin de là.    - procul ab + abl.: loin de.    - procul ab hoste: loin de l'ennemi.    - procul a mari, Sen.: loin de la mer.    - esse procul a conspectu, Cic. Agr. 2, 32, 87: être loin de la vue.    - procul + abl.: loin de.    - procul ripâ Tiberis, Liv. 2, 13, 6: loin de la rive du Tibre.    - procul mari, Liv.: loin de la mer.    - procul negotiis, Hor. Epod. 2, 1: loin des affaires.    - procul voluptatibus habere aliquem, Tac. An. 4, 62: tenir qqn éloigné des plaisirs.    - procul dubio: sans aucun doute.    - procul errant, Sall. J. 85, 38: ils se trompent grandement.    - haud procul est quin... Liv.: peu s'en faut que...    - haud procul erat quin nepotem agnosceret, Lhom.: il n'était pas loin de reconnaître son petit-fils.    - cuja vox sonat procul? Plaut. Curc. 1, 2, 18: de qui est la voix que l'on entend au loin?    - aes pretiosum, procul a Corinthio, Plin. 34, 2, 3, § 8: airain précieux, inférieur à celui de Corinthe.
    * * *
        Procul, Aduerbium. Plaut. De loing.
    \
        Illos procul hinc ex occulto caederes. Terent. D'ici loing.
    \
        Haud procul hinc. Virgil. Non pas loing d'ici.
    \
        Homines superbissimi procul errant. Sallust. Errent et faillent grandement.
    \
        Procul esse. Ouid. Estre loing.
    \
        Procul, o procul este profani. Virg. Reculez vous loing, Reculez.
    \
        Sint procul a nobis iuuenes, vt foemina, compti. Ouid. Loing arriere de nous.
    \
        Quis tam procul a literis, quin, etc. Quintil. Qui est celuy tant esloingné des bonnes lettres et de tout scavoir, etc.
    \
        Accusatiuo. Curtius, Procul vrbem. Loing de la ville.
    \
        Ablatiuo. Curtius, Procul muro. Loing du mur.
    \
        Procul dubio. Sueton. Sans doubte, Certainement.
    \
        Illud procul vero est, quod plerique crediderunt, facillimam esse, nec vllius acuminis rusticationem. Colum. Cela est bien loing de la verité.

    Dictionarium latinogallicum > procul

  • 9 acumen

    acūmen, minis, n. (acuo), die Spitze, I) eig., nasi (Sterbender), Lucr.: rostri, Plin.: scorpii, der Stachel, Cic. poët.: obscurum coni, Lucr.: verba sub acumen stili veniant, vor die Spitze des Griffels (wir: »vor die Feder«) kommen, Cic.: lignum (Schaft der Lanze) sine acumine venit, Ov.: acumina (gladiorum) densis ictibus hebescebant, Amm.: auspicium ex acuminibus, Vorbedeutung (für den Sieg) aus leuchtenden Spitzen (der Speere, wenn an ihnen elektrische Flämmchen sich zeigten), Cic. (vgl. acumina auspicata, Arnob.). – II) übtr.: A) übh. die Spitze, der Stachel, acuminibus dolorum tortari, Arnob. 3, 10. – B) insbes.: a) das Pikante des Geschmackes, acumina saporis, Plin. 14, 124. – b) die Schärfung des Tones (Ggstz. gravitas), Boëth. inst. mus. 4, 5. – c) die Pointe, die Spitze des Witzes, verbi aut sententiae quoddam acumen, Cic. de or. 2, 244: etiam interpretatio nominis habet acumen, ibid. 2, 257. – d) der Scharfsinn, scharfe Verstand, ingenii, Cic.: absol., ubi est acumen tuum? Cic.: ac. dialecticorum, Cic.: acumen eius et sollertia ad aedificia paranda, Vitr.: poet. im Plur., Hor. ep. 2, 1, 161: dah. auch verständiger Sinn acuminis strenui magister, Col. 1, 9, 3. – e) die Spitzfindigkeit, scharfe spitzfindige Rede, Pfiffe u. Kniffe, argutiae et acumen eius, Cic. or. 110: acumina meretricis, Hor. ep. 1, 17, 55: argutiae
    ————
    sunt, ut apparet, atque acumina haec omnia, Arnob. 5, 33: se compungere suis acuminibus, Cic. de or. 2, 158.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > acumen

  • 10 bardus

    1. bardus, a, um ( von βραδύς, s. Paul. ex Fest. 34, 9), langsam od. schwer von Begriffen, stumpfsinnig, einfältig, dumm, auch dummdreist, stulti, stolidi, fatui, bardi, Plaut.: nimis audax nimisque bardus barbarus, Caecil. com. fr.: Zopyrus stupidum esse Socratem dixit et bardum, Cic.: esse acuminis obtunsioris et bardi, Arnob. 2, 19. – Compar., Pictor te bardior non est, Tert. adv. Herm. 36. – Superl., bardissime, tuo te pugione feristi, Mar. Mercat. subnot. 6, 1. – Vgl. Gloss. ›bardus, ἀναίσθητος, βραδύς, ἄφρων, ἀφυής‹.
    ————————
    2. bardus, ī, m. (ein gall. Wort, s. Paul. ex Fest. 34, 11), ein Dichter und Sänger der Gallier, der Barde, Lucan. 1, 449. Amm. 15, 9, 8.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > bardus

  • 11 exploratio

    explōrātio, ōnis, f. (explōro), das Aufsuchen, I) eig., das Kundschaften, das Ausspähen, die Spionage, bes. als milit. t. t., equestris (zu Pferde), Solin. 7, 23: occulta, Tac. hist. 3, 54: secunda (günstiges), Iul. Val. 3, 15 (17): explorationis falsum crimen, Augustin. quaest. in Levit. qu. 68: qui in exploratione emanet, Modestin. dig. 49, 16, 3. § 4. – II) übtr., die Untersuchung, Erforschung, absol., Apul. met. 9, 3: m. subj. Genet., acuminis sui, Apul. de mund. praef. p. 106, 5 G.: m. obj. Genet., surculi, Col. 3, 9, 5: veri, Sen. de ben. 4, 33, 2: Platonici dogmatis, Chalcid. Tim. 246.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > exploratio

  • 12 sollers

    sollers (sōlers), ertis (v. sollus [= totus] u. ars), eig. »ganz Kunst«, Ggstz. iners; dah. mit praktischem Sinn od. mit Geschick ausgestattet, schöpferisch, erfinderisch, anschlägig, anstellig, geschickt, im üblen Sinne verschlagen, verschmitzt, schlau, a) v. Pers.: adulescens, Ter.: hominum genus, Mela: agricola, Cic.: Ulixes, Ov.: sollers ingenio, Tac.: quo quisque est sollertior et ingeniosior, hoc etc., Cic.: sollertior isto, Ov.: divitiarum quaestu quam custodiā sollertior, Iustin.: ex his unus, qui destinandis sagittis sollertior habebatur, der für einen geschickten Bogenschützen galt, Iul. Val.: diligentissimus et sollertissimus princeps, Eutr.: rudis antea et ignarus belli, sollertissimus omnium in paucis tempestatibus factus est, Sall. – m. folg. Infin., Hor. carm. 4, 8, 8. Ov. am. 2, 7, 17. Sil. 1, 79; 8, 258 u. 595. – m. folg. Genet., Musa lyrae sollers, Hor. de art. poët. 407: sollers cunctandi Fabius, Sil. 7, 126. – m. folg. Abl., sollers ingenio, Tac.: non sollertior ense, Sil. 12, 469. – m. ad u. Akk., ad inveniendum sollers, Lact. epit. 70, 8: ad inferenda bella sollertissimus, Amm. 30, 9, 4: cum esset deus ad excogitandum providentissimus, ad faciendum sollertissimus, Lact. 2, 8, 3. – b) v. Lebl.: genus acuminis, Cic.: natura, Cic.: providentia naturae, Cic.: descriptio, Cic.: consilium, Curt.: sollertia ducum facta, Frontin: nihil sollertius, Cic.: fundus
    ————
    sollertissimus, höchst ertragsfähig, Cato r.r. 8, 2. – Abl. Sing. gew. sollertī; doch auch sollerte, wie Ov. ex Pont. 4, 14, 35.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > sollers

  • 13 stomachosus

    stomachōsus, a, um (stomachus), voller Unmut (Unwillen), empfindlich, unmutig, unwillig, unwirsch, eques, Hor.: homo, Sen.: animus, Iul. Firm. – übtr. = Unmut verratend, genus acuminis, Cic.: genus irarum, Sen.: litterae stomachosiores, Cic.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > stomachosus

  • 14 uncus

    1. uncus, a,um, hakig, eingebogen, gekrümmt, aratrum, Verg.: manus, Verg.: ungues, Fronto: ferramentum, Cels.: dens, der zweizahnige Karst (bidens), Verg.: unci dentes (draconis), Ov.: hamus, Ov.: ebenso aera, Angel, Ov.
    ————————
    2. uncus, ī, m. (ογκος), der Haken, Widerhaken, die Klammer, uncus ferreus, Liv.: unci ferrei, Cato: velut uncus infixus solo, Colum.: nec severus uncus abest, als Attribut der Necessitas, Hor. carm. 1, 35, 20. – Insbes. a) der Haken, den man an dem Halse der zum Tode verurteilten Missetäter einschlug, um sie damit in die Tiber od. ad scalas Gemonias zu schleppen, alci uncum impingere, Cic.: unco rapi, Sen., od. trahi, Suet.: cadavera quoque trahens uncus, Sen.: uncum et Gemonias cadaveri minari, Suet. – dah. bildl., bene cum decusseris uncum, d.i. wenn du dich von dem einen Übel befreit, wenn du die eine Gefahr glücklich vermieden hast, Prop. 4, 1, 141. – b) der Haken als chirurg. Instrum., uncus acuminis brevis, Cels.: undique lēvis, Cels.: demitti debet uncus, Cels.: uncus iniectus putri corpori facile elabitur, Cels.: uncus attractus infantem educit, Cels.: unco educitur calculus, Cels. – c) poet., der Anker, has inter lacrimas legitur piger uncus harenis, Val. Flacc. 2, 428.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > uncus

  • 15 acūmen

        acūmen inis, n    [acuo]. — Prop., a point: stili: lignum: sine acumine, O.: commissa in unum tereti acumine crura, i. e. united in a tapering tail, O. — Fig., of the mind, etc., acuteness, keenness, sharpness: ingeniorum: ingenii, N.: argutum iudicis, H.: admovere acumina chartis, H. —Poet., plur, tricks, pretences: meretricis, H.
    * * *
    sharpened point, spur; sting; peak, promontory; sharpness/cunning/acumen; fraud

    Latin-English dictionary > acūmen

  • 16 frigidum

    frīgĭdus, a, um, adj. [frigeo], cold, cool, chill, chilling (opp. calidus; syn.: gelidus, algidus, glacialis; corresp. in most of its senses to the Gr. psuchros).
    I.
    Lit.:

    calida et frigida, et amara et dulcia,

    Cic. Rep. 3, 8 fin.:

    fons luce diurnā Frigidus, et calidus nocturno tempore,

    Lucr. 6, 849:

    fons,

    id. ib. 6, 873; 879; cf.:

    frigidior umor,

    id. 6, 840; 844:

    nec ullum hoc frigidius flumen attigi,

    Cic. Leg. 2, 3, 6:

    ut nec frigidior Thracam ambiat Hebrus,

    Hor. Ep. 1, 16, 13:

    loca frigidissima,

    Caes. B. G. 4, 1 fin.:

    rura,

    Hor. Ep. 1, 15, 9:

    Praeneste,

    id. C. 3, 4, 22:

    Tempe,

    Verg. G. 2, 469:

    aquilo,

    id. ib. 2, 404:

    aura,

    Ov. Am. 2, 16, 36; cf.:

    manet sub Jove frigido Venator,

    Hor. C. 1, 1, 25:

    umbra noctis,

    Verg. E. 8, 14:

    caelum est hieme frigidum et gelidum,

    cold and frosty, Plin. Ep. 5, 6, 4:

    frigidus aëra vesper Temperat,

    Verg. G. 3, 336:

    frigidus latet anguis in herba,

    id. E. 3, 93:

    anguis,

    id. ib. 8, 71 (cf. psuchron ophin, Theogn. 602;

    Theocr. 15, 58): pellis duraque,

    Lucr. 6, 1194:

    febris,

    an ague, Plin. 26, 11, 71, § 289; so,

    quartana,

    Hor. S. 2, 3, 290:

    fomenta,

    id. Ep. 1, 3, 26.— Poet.:

    ille frigidas Noctes non sine multis Insomnis lacrimis agit,

    i. e. without a bedfellow, lonely, Hor. C. 3, 7, 6:

    frigidus annus,

    winter, Verg. A. 6, 311; Tib. 4, 8, 4 Huschke (al. amnis).—Prov.: aquam frigidam suffundere, to pour cold water over for to slander, Plaut. Cist. 1, 1, 37; v. suffundo.—
    2.
    As subst.
    a.
    frīgĭdum, i, n., the cold: obaequalitas ferventis ac frigidi, Apul. Dog. Plat. 1, p. 11, 24.— Plur.:

    frigida (opp. calida),

    Ov. M. 1, 19.—
    b.
    frī-gĭda, ae, f. (sc. aqua), cold water (like calida or calda, ae, warm water):

    frigida lavare lubenter,

    Plaut. Most. 1, 3, 1:

    frigidam bibere,

    Cels. 1, 5:

    frigidam aegro dare,

    Suet. Claud. 40:

    frigidā lavari,

    Plin. Ep. 3, 5, 11:

    noxia ut frigidam febri,

    Quint. 5, 11, 31.—
    c.
    In a contracted form: FRIDVM, i, n.: DA FRIDVM PVSILLVM, i. e. a little ice-water, Inscr. Pompej. in Mus. Borbon. IV. p. 5 (cf.:

    solve nives,

    Mart. 5, 64).—
    B.
    In partic., cold, chilled, of a dead person, or one stiffened with fright (for the latter cf.:

    est et frigida multa, comes formidinis aura,

    Lucr. 3, 290; poet.):

    illa (Eurydice) Stygiā nabat jam frigida cymbā,

    Verg. G. 4, 506; Ov. M. 7, 136; also,

    transf.: Eurydicen vox ipsa et frigida lingua, Ah, miseram Eurydicen! anima fugiente vocabat,

    Verg. G. 4, 525:

    membra nati,

    Ov. M. 14, 743:

    mors,

    Verg. A. 4, 385; Val. Fl. 5, 26; cf.:

    pausa vitaï,

    Lucr. 3, 930:

    stricto Aesonides stans frigidus ense,

    stiffened with fright, Val. Fl. 7, 530:

    miles nec frigidus aspicit hostem,

    i. e. fearless, Sil. 9, 49; cf.:

    formidine turpi Frigida corda tremunt,

    id. 2, 339:

    frigida mens criminibus,

    Juv. 1, 166:

    mihi frigidus horror Membra quatit,

    Verg. A. 3, 29.
    II.
    Trop.
    A.
    Without ardor or encrgy, cold, frigid, indifferent, inactive, remiss, indolent, feeble:

    nimis lentus in dicendo et paene frigidus,

    Cic. Brut. 48, 178:

    accusatoribus frigidissimis utitur,

    lukewarm, indolent, id. Q. Fr. 3, 3, 3:

    non frigida virgo,

    i. e. glowing with love, Ov. Am. 2, 1, 5; cf.:

    frigidus aevo Laomedontiades,

    Juv. 6, 325: (equus) Frigidus in Venerem senior, Verg. [p. 782] G. 3, 97:

    (Empedocles) ardentem Frigidus Aetnam Insiluit,

    in cold blood, Hor. A. P. 465:

    in re frigidissima cales, in ferventissima friges,

    Auct. Her. 4, 15, 21:

    frigidae litterae,

    cold, frigid, Cic. Fam. 10, 16, 1:

    solacia,

    Ov. P. 4, 2, 45; cf.

    cura,

    Lucr. 4, 1060 (with which cf.:

    curarum frigus,

    Ov. P. 3, 9, 25):

    frigida bello Dextera,

    feeble, Verg. A. 11, 338:

    ensis,

    inactive, idle, Luc. 5, 245; 7, 502:

    (apes) Contemnuntque favos et frigida tecta relinquunt,

    i. e. not animated by labor, Verg. G. 4, 104 (cf. opp. fervet opus, id. ib. 169).—
    B.
    Without force or point, flat, insipid, dull, trivial, frigid, vain (syn.: jejunus, inanis;

    opp. salsus, facetus, esp. in post-Aug. prose): cave in ista tam frigida, tam jejuna calumnia delitescas,

    Cic. Caecin. 21, 61; cf.:

    haec aut frigida sunt, aut tum salsa, cum aliud est exspectatum,

    id. de Or. 2, 64, 260:

    (sententias) dicere leves, frigidas ineptas,

    Quint. 8, 5, 30:

    verba frigidiora vitare,

    Cic. de Or. 2, 63, 256; cf. id. Or. 26, 89:

    frigidi et arcessiti joci,

    Suet. Claud. 21; cf. Quint. 9, 3, 69:

    illud frigidum et inane,

    id. 10, 2, 17:

    illud apud Euripidem frigidum sane, quod, etc.,

    id. 5, 10, 31:

    frigida et puerilis affectatio,

    id. 4, 1, 77:

    frigida et inanis affectatio,

    id. 7, 3, 74:

    genus acuminis in reprehendendis verbis, nonnumquam frigidum, interdum etiam facetum,

    Cic. Brut. 67, 236:

    in salibus aliquando frigidus,

    Quint. 12, 10, 12:

    dies frigidis rebus absumere,

    Plin. Ep. 1, 9, 3:

    negotia,

    id. ib. 9, 2, 1; cf.:

    omnia ista frigida et inania videntur,

    id. ib. 4, 17, 4; Sen. de Ira, 2, 11.— With a subject-clause:

    leve ac frigidum sit his addere, quo propinquos amicosque pacto tractaverit,

    Suet. Calig. 26.—
    * C.
    With active meaning, causing cold or fright, frightening:

    frigidus a rostris manat per compita rumor,

    Hor. S. 2, 6, 50.—Hence, adv.: frīgĭde (only acc. to II. and very rare; not in Cic.).
    1.
    Inactively, slowly, feebly: quae cupiunt, tamen ita frigide agunt, ut nolle existimentur, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 10, 3.—
    2.
    Flatly, trivially, insipidly, frigidly:

    verbis inepte et frigide uti,

    Gell. 13, 24, 7;

    so with inaniter,

    id. 7, 3, 43;

    with exigue, opp. graviter,

    id. 19, 3, 1; cf.

    also: quae sunt dicta frigidius,

    Quint. 6, 3, 4:

    transire in diversa subsellia, parum verecundum est... Et si aliquando concitate itur, numquam non frigide reditur,

    i. e. in a silly, ridiculous manner, id. 11, 3, 133:

    tum ille infantem suam frigidissime reportavit,

    id. 6, 1, 39.

    Lewis & Short latin dictionary > frigidum

  • 17 frigidus

    frīgĭdus, a, um, adj. [frigeo], cold, cool, chill, chilling (opp. calidus; syn.: gelidus, algidus, glacialis; corresp. in most of its senses to the Gr. psuchros).
    I.
    Lit.:

    calida et frigida, et amara et dulcia,

    Cic. Rep. 3, 8 fin.:

    fons luce diurnā Frigidus, et calidus nocturno tempore,

    Lucr. 6, 849:

    fons,

    id. ib. 6, 873; 879; cf.:

    frigidior umor,

    id. 6, 840; 844:

    nec ullum hoc frigidius flumen attigi,

    Cic. Leg. 2, 3, 6:

    ut nec frigidior Thracam ambiat Hebrus,

    Hor. Ep. 1, 16, 13:

    loca frigidissima,

    Caes. B. G. 4, 1 fin.:

    rura,

    Hor. Ep. 1, 15, 9:

    Praeneste,

    id. C. 3, 4, 22:

    Tempe,

    Verg. G. 2, 469:

    aquilo,

    id. ib. 2, 404:

    aura,

    Ov. Am. 2, 16, 36; cf.:

    manet sub Jove frigido Venator,

    Hor. C. 1, 1, 25:

    umbra noctis,

    Verg. E. 8, 14:

    caelum est hieme frigidum et gelidum,

    cold and frosty, Plin. Ep. 5, 6, 4:

    frigidus aëra vesper Temperat,

    Verg. G. 3, 336:

    frigidus latet anguis in herba,

    id. E. 3, 93:

    anguis,

    id. ib. 8, 71 (cf. psuchron ophin, Theogn. 602;

    Theocr. 15, 58): pellis duraque,

    Lucr. 6, 1194:

    febris,

    an ague, Plin. 26, 11, 71, § 289; so,

    quartana,

    Hor. S. 2, 3, 290:

    fomenta,

    id. Ep. 1, 3, 26.— Poet.:

    ille frigidas Noctes non sine multis Insomnis lacrimis agit,

    i. e. without a bedfellow, lonely, Hor. C. 3, 7, 6:

    frigidus annus,

    winter, Verg. A. 6, 311; Tib. 4, 8, 4 Huschke (al. amnis).—Prov.: aquam frigidam suffundere, to pour cold water over for to slander, Plaut. Cist. 1, 1, 37; v. suffundo.—
    2.
    As subst.
    a.
    frīgĭdum, i, n., the cold: obaequalitas ferventis ac frigidi, Apul. Dog. Plat. 1, p. 11, 24.— Plur.:

    frigida (opp. calida),

    Ov. M. 1, 19.—
    b.
    frī-gĭda, ae, f. (sc. aqua), cold water (like calida or calda, ae, warm water):

    frigida lavare lubenter,

    Plaut. Most. 1, 3, 1:

    frigidam bibere,

    Cels. 1, 5:

    frigidam aegro dare,

    Suet. Claud. 40:

    frigidā lavari,

    Plin. Ep. 3, 5, 11:

    noxia ut frigidam febri,

    Quint. 5, 11, 31.—
    c.
    In a contracted form: FRIDVM, i, n.: DA FRIDVM PVSILLVM, i. e. a little ice-water, Inscr. Pompej. in Mus. Borbon. IV. p. 5 (cf.:

    solve nives,

    Mart. 5, 64).—
    B.
    In partic., cold, chilled, of a dead person, or one stiffened with fright (for the latter cf.:

    est et frigida multa, comes formidinis aura,

    Lucr. 3, 290; poet.):

    illa (Eurydice) Stygiā nabat jam frigida cymbā,

    Verg. G. 4, 506; Ov. M. 7, 136; also,

    transf.: Eurydicen vox ipsa et frigida lingua, Ah, miseram Eurydicen! anima fugiente vocabat,

    Verg. G. 4, 525:

    membra nati,

    Ov. M. 14, 743:

    mors,

    Verg. A. 4, 385; Val. Fl. 5, 26; cf.:

    pausa vitaï,

    Lucr. 3, 930:

    stricto Aesonides stans frigidus ense,

    stiffened with fright, Val. Fl. 7, 530:

    miles nec frigidus aspicit hostem,

    i. e. fearless, Sil. 9, 49; cf.:

    formidine turpi Frigida corda tremunt,

    id. 2, 339:

    frigida mens criminibus,

    Juv. 1, 166:

    mihi frigidus horror Membra quatit,

    Verg. A. 3, 29.
    II.
    Trop.
    A.
    Without ardor or encrgy, cold, frigid, indifferent, inactive, remiss, indolent, feeble:

    nimis lentus in dicendo et paene frigidus,

    Cic. Brut. 48, 178:

    accusatoribus frigidissimis utitur,

    lukewarm, indolent, id. Q. Fr. 3, 3, 3:

    non frigida virgo,

    i. e. glowing with love, Ov. Am. 2, 1, 5; cf.:

    frigidus aevo Laomedontiades,

    Juv. 6, 325: (equus) Frigidus in Venerem senior, Verg. [p. 782] G. 3, 97:

    (Empedocles) ardentem Frigidus Aetnam Insiluit,

    in cold blood, Hor. A. P. 465:

    in re frigidissima cales, in ferventissima friges,

    Auct. Her. 4, 15, 21:

    frigidae litterae,

    cold, frigid, Cic. Fam. 10, 16, 1:

    solacia,

    Ov. P. 4, 2, 45; cf.

    cura,

    Lucr. 4, 1060 (with which cf.:

    curarum frigus,

    Ov. P. 3, 9, 25):

    frigida bello Dextera,

    feeble, Verg. A. 11, 338:

    ensis,

    inactive, idle, Luc. 5, 245; 7, 502:

    (apes) Contemnuntque favos et frigida tecta relinquunt,

    i. e. not animated by labor, Verg. G. 4, 104 (cf. opp. fervet opus, id. ib. 169).—
    B.
    Without force or point, flat, insipid, dull, trivial, frigid, vain (syn.: jejunus, inanis;

    opp. salsus, facetus, esp. in post-Aug. prose): cave in ista tam frigida, tam jejuna calumnia delitescas,

    Cic. Caecin. 21, 61; cf.:

    haec aut frigida sunt, aut tum salsa, cum aliud est exspectatum,

    id. de Or. 2, 64, 260:

    (sententias) dicere leves, frigidas ineptas,

    Quint. 8, 5, 30:

    verba frigidiora vitare,

    Cic. de Or. 2, 63, 256; cf. id. Or. 26, 89:

    frigidi et arcessiti joci,

    Suet. Claud. 21; cf. Quint. 9, 3, 69:

    illud frigidum et inane,

    id. 10, 2, 17:

    illud apud Euripidem frigidum sane, quod, etc.,

    id. 5, 10, 31:

    frigida et puerilis affectatio,

    id. 4, 1, 77:

    frigida et inanis affectatio,

    id. 7, 3, 74:

    genus acuminis in reprehendendis verbis, nonnumquam frigidum, interdum etiam facetum,

    Cic. Brut. 67, 236:

    in salibus aliquando frigidus,

    Quint. 12, 10, 12:

    dies frigidis rebus absumere,

    Plin. Ep. 1, 9, 3:

    negotia,

    id. ib. 9, 2, 1; cf.:

    omnia ista frigida et inania videntur,

    id. ib. 4, 17, 4; Sen. de Ira, 2, 11.— With a subject-clause:

    leve ac frigidum sit his addere, quo propinquos amicosque pacto tractaverit,

    Suet. Calig. 26.—
    * C.
    With active meaning, causing cold or fright, frightening:

    frigidus a rostris manat per compita rumor,

    Hor. S. 2, 6, 50.—Hence, adv.: frīgĭde (only acc. to II. and very rare; not in Cic.).
    1.
    Inactively, slowly, feebly: quae cupiunt, tamen ita frigide agunt, ut nolle existimentur, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 10, 3.—
    2.
    Flatly, trivially, insipidly, frigidly:

    verbis inepte et frigide uti,

    Gell. 13, 24, 7;

    so with inaniter,

    id. 7, 3, 43;

    with exigue, opp. graviter,

    id. 19, 3, 1; cf.

    also: quae sunt dicta frigidius,

    Quint. 6, 3, 4:

    transire in diversa subsellia, parum verecundum est... Et si aliquando concitate itur, numquam non frigide reditur,

    i. e. in a silly, ridiculous manner, id. 11, 3, 133:

    tum ille infantem suam frigidissime reportavit,

    id. 6, 1, 39.

    Lewis & Short latin dictionary > frigidus

  • 18 sollers

    sollers ( sōlers), tis (abl. regularly sollerti;

    sollerte,

    Ov. P. 4, 14, 35), adj. [sollus, i. e. totus - ars, and therefore qs. all art; hence, in gen.], skilled, skilful, clever, dexterous, adroit, expert (class.; syn.; sagax, subtilis, expertus).
    I.
    Of persons:

    quae liberum Scire aequom est adulescentem, solertem dabo,

    to make ready, accomplished, Ter. Eun. 3, 2, 25: vigilans ac sollers, sicca, sana, sobria sum, Afran. ap. Non. 21, 33:

    in omni vel officio vel sermone sollers,

    Cic. Rep. 2, 21, 37:

    pictor sollers in arte,

    Plin. 35, 11, 40, § 142:

    sollertem tu me facis,

    Ov. H. 20, 26:

    ancilla,

    id. Am. 1, 8, 87:

    vir,

    id. Ib. 279:

    Ulixes,

    id. P. 4, 14, 35:

    agricola,

    Nep. Cat. 3, 1.— Comp.:

    sollertior et ingeniosior,

    Cic. Rosc. Com. 11, 31.— Sup.:

    Sulla, rudis antea et ignarus belli, sollertissimus omnium factus est,

    Sall. J. 96, 1:

    hostis,

    Suet. Caes. 35.— Poet., with inf.:

    coloribus Sollers nunc hominem ponere nunc deum,

    Hor. C. 4, 8, 8; Ov. Am. 2, 7, 17; Sil. 1, 79; 8, 260.—With gen.:

    Musa lyrae sollers,

    Hor. A. P. 407:

    sollers cunctandi Fabius,

    Sil. 7, 126.—With ad and acc.:

    cum esset deus ad excogitandum providentissimus, ad faciendum sollertissimus,

    Lact. 2, 8, 3.—
    II.
    Transf., of things, ingenious, sagacious, intelligent, inventive:

    opera providae sollertisque naturae,

    Cic. N. D. 2, 51, 128: animus, [p. 1721] Liv. 7, 14; cf.:

    sollerti corde Prometheus,

    Cat. 64, 295:

    sollerti astu,

    Ov. M. 4, 776:

    sollers subtilisque descriptio partium,

    Cic. N. D. 2, 47, 121:

    frugum et pecudum custodia sollers,

    Verg. G. 4, 327:

    genus acuminis in reprehendendis verbis versutum et sollers,

    Cic. Brut. 67, 236:

    ingenium,

    Ov. F. 3, 840:

    hominum natura,

    id. Am. 3, 8, 45:

    manus,

    Tib. 1, 8, 29.— Comp.:

    nihil sollertius,

    Cic. Sen. 15, 54:

    sollertius est multo genus virile,

    Lucr. 5, 1356.— Sup.: fundus sollertissimus, qs. most creative, i. e. most productive, fruitful, Cato, R. R. 8 fin. — Hence, adv.: sollerter ( sōlert-), skilfully, dexterously, shrewdly, sagaciously, ingeniously:

    aliquid consequi,

    Cic. Leg. 1, 8, 26:

    patefacere futura,

    Tac. A. 6, 21:

    explorans,

    Spart. Hadr. 10.— Comp.:

    simulata sollertius,

    Cic. N. D. 2, 35, 88:

    exprimere incessus, vultum, etc.,

    Ov. M. 11, 635:

    colere hortos,

    id. ib. 14, 624: imperare, Treb. Poll. Gall. 13.— Sup.:

    aliquid sollertissime perspicere,

    Cic. Verr. 2, 4, 44, § 98:

    tempora persequi,

    Vop. Car. 4.

    Lewis & Short latin dictionary > sollers

  • 19 sollerter

    sollers ( sōlers), tis (abl. regularly sollerti;

    sollerte,

    Ov. P. 4, 14, 35), adj. [sollus, i. e. totus - ars, and therefore qs. all art; hence, in gen.], skilled, skilful, clever, dexterous, adroit, expert (class.; syn.; sagax, subtilis, expertus).
    I.
    Of persons:

    quae liberum Scire aequom est adulescentem, solertem dabo,

    to make ready, accomplished, Ter. Eun. 3, 2, 25: vigilans ac sollers, sicca, sana, sobria sum, Afran. ap. Non. 21, 33:

    in omni vel officio vel sermone sollers,

    Cic. Rep. 2, 21, 37:

    pictor sollers in arte,

    Plin. 35, 11, 40, § 142:

    sollertem tu me facis,

    Ov. H. 20, 26:

    ancilla,

    id. Am. 1, 8, 87:

    vir,

    id. Ib. 279:

    Ulixes,

    id. P. 4, 14, 35:

    agricola,

    Nep. Cat. 3, 1.— Comp.:

    sollertior et ingeniosior,

    Cic. Rosc. Com. 11, 31.— Sup.:

    Sulla, rudis antea et ignarus belli, sollertissimus omnium factus est,

    Sall. J. 96, 1:

    hostis,

    Suet. Caes. 35.— Poet., with inf.:

    coloribus Sollers nunc hominem ponere nunc deum,

    Hor. C. 4, 8, 8; Ov. Am. 2, 7, 17; Sil. 1, 79; 8, 260.—With gen.:

    Musa lyrae sollers,

    Hor. A. P. 407:

    sollers cunctandi Fabius,

    Sil. 7, 126.—With ad and acc.:

    cum esset deus ad excogitandum providentissimus, ad faciendum sollertissimus,

    Lact. 2, 8, 3.—
    II.
    Transf., of things, ingenious, sagacious, intelligent, inventive:

    opera providae sollertisque naturae,

    Cic. N. D. 2, 51, 128: animus, [p. 1721] Liv. 7, 14; cf.:

    sollerti corde Prometheus,

    Cat. 64, 295:

    sollerti astu,

    Ov. M. 4, 776:

    sollers subtilisque descriptio partium,

    Cic. N. D. 2, 47, 121:

    frugum et pecudum custodia sollers,

    Verg. G. 4, 327:

    genus acuminis in reprehendendis verbis versutum et sollers,

    Cic. Brut. 67, 236:

    ingenium,

    Ov. F. 3, 840:

    hominum natura,

    id. Am. 3, 8, 45:

    manus,

    Tib. 1, 8, 29.— Comp.:

    nihil sollertius,

    Cic. Sen. 15, 54:

    sollertius est multo genus virile,

    Lucr. 5, 1356.— Sup.: fundus sollertissimus, qs. most creative, i. e. most productive, fruitful, Cato, R. R. 8 fin. — Hence, adv.: sollerter ( sōlert-), skilfully, dexterously, shrewdly, sagaciously, ingeniously:

    aliquid consequi,

    Cic. Leg. 1, 8, 26:

    patefacere futura,

    Tac. A. 6, 21:

    explorans,

    Spart. Hadr. 10.— Comp.:

    simulata sollertius,

    Cic. N. D. 2, 35, 88:

    exprimere incessus, vultum, etc.,

    Ov. M. 11, 635:

    colere hortos,

    id. ib. 14, 624: imperare, Treb. Poll. Gall. 13.— Sup.:

    aliquid sollertissime perspicere,

    Cic. Verr. 2, 4, 44, § 98:

    tempora persequi,

    Vop. Car. 4.

    Lewis & Short latin dictionary > sollerter

  • 20 stomachosus

    stŏmăchōsus, a, um, adj. [stomachus, II.], wrathful, angry, irritable, ill-humored, peevish, pettish, choleric (rare but class.;

    syn. iracundus): eques,

    Hor. Ep. 1, 15, 12:

    stomachosa et quasi submorosa ridicula,

    Cic. de Or. 2, 69, 279:

    genus acuminis saepe stomachosum,

    id. Brut. 67, 236:

    genus irarum,

    Sen. Ira, 1, 4, 2.— Comp.:

    stomachosiores litteras meas, quas dicas esse, non intellego,

    Cic. Fam. 3, 11, 5.—
    * Adv.: stŏmăchōsē, angrily, peevishly; comp.:

    rescripsi ei stomachosius,

    Cic. Att. 10, 5, 3 (cf. id. ib. 10, 11, 5: thumikôteron eram jocatus, id. ap. Charis. 193 P.).

    Lewis & Short latin dictionary > stomachosus

См. также в других словарях:

  • MODI — in Comoediis dicebantur, quos Aristoteles μελοπιΐαν, i. e. inodulationem, mensuram aut harmoniam cantus appellat, quae cum affectibus Comoediae congrunens Auctori indicabat, quam vocem in agendo sequi deberet, humilemne an elatam: iratamne an… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • acumin- — acumini ❖ ♦ Élément de mots appartenant à l hist. des sciences de la nature, du lat. acumen, acuminis « pointe ». ♦ Ex. : acuminifère [akyminifɛʀ] adj., « qui porte des appendices pointus »; acuminifolié [akyminifɔlje] adj …   Encyclopédie Universelle

  • acumini- — acumin , acumini ❖ ♦ Élément de mots appartenant à l hist. des sciences de la nature, du lat. acumen, acuminis « pointe ». ♦ Ex. : acuminifère [akyminifɛʀ] adj., « qui porte des appendices pointus »; acuminifolié [akyminifɔlje] adj. (1838), « qui …   Encyclopédie Universelle

  • AHIHUD — Latin. frater unitatis, vel acuminis, aut aenigmatis, sive gaudii. Nomen viri. 1 Paral. c. 8. v. 7 …   Hofmann J. Lexicon universale

  • CALLIONYMUS — piscis est, cuius felle Medici utuntur ad extergendas albugines, quique interdiu in terram exire legitur, ad somons capiendos, ἡμεροκοίτης propterea dictus Oppiano Halieutic. l. 2. Unde Franciscus Vallesius, magni acuminis olim Philosophue in… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • EN-HADDA — civ tas in tribu Issachar. Ios. c. 19. v. 21. Lat. oclus acutus, sive laetus, aut fons acuminis, vel laetitiae …   Hofmann J. Lexicon universale

  • SERRANAE Tibiae — apud Donatum, Dextrae autem et Lydiae suâ gravitate seriam comoediae dictionem pronuntiabant: Sinistrae et Serranae acuminis levitate iocum in comoedia ostendebant. Tyriae sunt, nec a serrae stridore, ut Turnebo l. 28. Advers. c. 34. visum,… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • TIBIAE Pares et Impares — quarum frequens apud Auctores priscos mentio, quibusdam a magnitudinis aequalitate, aut inaequalitate, nomen accepêre. Alii singulares tibias seu μοναύλους impares, geminas autem pares dictas, existimavêre, ut vidimus. Nonnullis pares fuêre… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • VASCA — apud Solinum, c. 5. Termitanis locis insula est arundinum ferax, quae accommodatissimae sunt in omnem sonum tibiarum, seu praecentorias sacias, quarum locus est ad pulvinaria praecinendi: seu vascas, quae foraminum numeris praecentorias… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • acuminare — a·cu·mi·nà·re v.tr. (io acùmino) CO appuntire Sinonimi: aguzzare. Contrari: arrotondare, rintuzzare, smussare, 1spuntare. {{line}} {{/line}} DATA: 1611. ETIMO: dal lat. tardo acumināre, der. di acumen, acuminis 1punta …   Dizionario italiano

  • acuminatus — acumina̱tus, ...ta, ...tum [zu lat. acumen, Gen.: acuminis = Spitze]: spitz, hervorragend, gipfelnd; z. B. in der Fügung ↑Condyloma acuminatum …   Das Wörterbuch medizinischer Fachausdrücke

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»